Ik ben een vat vol tegenstrijdige gevoelens, zoals ik hier zit te schrijven op mijn stoel. Geruststelling, opluchting en verdriet wisselen elkaar in een verwarrend hoog tempo af. Enige uitleg is geloof ik op zijn plaats, want ik heb net een middag beleefd die veel mensen nooit zullen meemaken of opzoeken. Dit soort middagen zijn slechts weggelegd voor een bepaald soort mens. Een nichedoelgroep. Een eliteclub met een dubieuze status. Namelijk voor de zogeheten ‘JJGV’ers’. Deze titel heb ik ooit gekregen bij Inloophuis Pisa in Hoorn: ‘JJGV’ staat voor Jong Je Geliefde Verloren.
Lotgenoten zijn belangrijk
Ik kan niet vaak genoeg benadrukken hoe belangrijk het is om lotgenoten op te zoeken na het overlijden van je partner. Elke psycholoog zal dit beamen. Als zoiets je overkomt denk je namelijk in eerste instantie dat je de enige bent die dit is overkomen. En ja, de (ziekte)beelden, die voor altijd op je netvlies staan, zullen per persoon anders zijn. Maar het wezenlijke allesoverheersende gevoel van gemis, is hetzelfde.
En juist dan zijn lotgenoten zo fijn. Juist omdat je niks hoeft uit te leggen. Je bent er en het is goed. Iedereen kent jouw gemis, jouw zwaartes en de issues waar je nu mee worstelt of waar je de rest van je leven mee moet leren dealen. Om een aantal voorbeelden te noemen: te veel ‘gezellige gezinnen’ op kerstreclames, gescheiden mensen die ‘precies weten hoe je je voelt’ of wakende blikken van echtgenotes tijdens verjaardagen waar opeens niemand je meer durft aan te spreken. We’ve all been through it.
Uurtje voor onszelf
Vanmiddag zat ik dus met een clubje leuke vrouwen en één man bij een cafeetje in Overveen koffie te drinken, terwijl onze kinderen werden opgevangen door de lieve vrijwilligers van Stichting Bretels (een toffe club dat zich inzet voor jonge gezinnen waarvan één of beide ouders komt te overlijden of overleden is). Zij gingen fanatiek glow-in-the-dark-midgetgolfen, wij hadden even een uurtje voor onszelf.
Tijdens dit soort momenten praten wij echt niet alleen over de dood, kanker of over andere ziektes die je liefste liefde in een maand wegvreten. Nee, we willen vooral even normaal zijn. Gewoon met zijn allen even heel hard lachen om al die clichés die ons stuk voor stuk zijn overkomen.
We willen samen sparren over alleenstaande-ouder-vakanties of over hoe je het best een mannelijke/vrouwelijke rolmodel in het leven van je kind kunt integreren. We willen praten over hoe eng het is om in je eentje een levensveranderende keuze voor je kind te maken als hij of zij naar de middelbare school gaat. Dat soort dingen.
Verdriet is ingeweven
Ons gemis komt zeker wel voorbij, maar dat is binnen ons eliteclubje niet gek of zielig. Want verdriet is gewoon een gevoel dat voor ons nu eenmaal in ons leven zit ingeweven. Net zoals onbevangenheid eruit is geknipt. Het besef dat er zoveel ‘van ons’ zijn, bleef dit keer een stuk langer bij me hangen.