Met dat mooie weer smeer ik me helemaal suf met zonnebrand. Factor 30+. Gezegend met een witte huid, is dat het beste dat je kunt doen tegen verbranding en een vergroot risico op huidkanker.
Hardnekkige mythe
Op deze zomerse dagen steekt verrassend vaak een hardnekkige mythe zijn kop op, namelijk dat je bruine kindjes (of ‘kindjes van kleur’) niet hoeft in te smeren. Sommige mensen denken misschien dat hun huidcellen omringd zijn door een laagje titanium, waar geen enkele zonnestraal doorheen kan. Nou, laat ik die mythe bij deze ontkrachten: bruin pigment wordt niet gemaakt van titanium, maar door melanine.
Dit pigment fungeert als natuurlijke verdedigingsmuur voor je huidcellen, zodat straling daar geen schade kan veroorzaken. Waar ‘witte’ mensen een 1-laagse muur hebben, hebben ‘bruine’ mensen er één van 2 of 3 lagen. Zonnestralen kunnen helaas door al deze muren heen en dus heeft elke huid een dikke stuclaag van zonnebrandcrème nodig om haar voldoende te beschermen.
Groen met puntoren
Wat ik lastiger vind, is dat ik in de zomer nog minder wordt gezien als ‘de moeder van’. Dat zou denk ik anders zijn als mijn kinderen met hun vader bij een strandtent zouden zitten, want bij een bruine vader ‘horen’ bruine kindertjes. Zo denkt men vaak onbewust. En bij een witte moeder blijkbaar niet…
Er wordt mij weleens gevraagd of ik mijn kinderen geadopteerd heb. Ik antwoord dan altijd met trots dat ik ze zelf heb gemaakt en gelukkig storen mijn kinderen zich hier (nog) niet aan. Voor hen ben ik gewoon hun moeder. Al zou ik groen zijn met puntoren, daar bestaat geen twijfel over.
Mama met stekelcoupe
Iedereen die kinderen, familie of vrienden heeft ‘van kleur’ weet dat je het verschil zelf helemaal niet ziet, totdat je er door iets of iemand aan wordt herinnerd. En dat kan zelfs door mijn eigen kinderen zijn. Zo kreeg ik laatst van Jason een mooie, zeer interessante tekening. Hij tekende zichzelf: een bruin poppetje met zwart krullend haar. En daarnaast mij: een roze poppetje met gele stekels. Het meest interessante aan deze tekening was niet zozeer mijn haardracht (alhoewel ik niet denk dat een stekelcoupe mij staat), maar de kleur van onze huid. En hoe zorgvuldig hij was geweest om dit verschil aan te geven. Toen ik hem vroeg waarom hij mij roze had gemaakt, zei hij dat dit ‘huidskleur’ is.
Roze legging
De oplossing om iedereen in de hele wereld op elkaar te laten lijken, is eigenlijk heel simpel. Ik droeg laatst – nog net voor rokjesdag – een panty. Zo één met een klein beetje kleur erin; ‘teint’ of ‘hazel’ voor de kenners. Zo’n panty geeft mijn melkflessen net wat kleur en dat vind ik wel zo prettig. Zora merkte heel slim op: ‘Hee mam, als je nu ook een panty om je armen doet, ben je net zo bruin als wij.’
Geen slecht idee. Omgekeerd kan ik haar ook een roze legging over haar armen en benen trekken, dat scheelt me weer smeren.
